اصل ۸- در امید درمانی، تغییر در سطح شناختی با تمرکز بر افزایش تفکر رهیاب هدفمند و تفکر پایورانه خود انتسابی آغاز می شود.

اصل ۹- با ادغام عوامل درمانی مشترک و فنون روایتی، راه حل مدار و شناختی – رفتاری، امید درمانی به صورت یک نظام درمانی جدید به شیوه خاص خود در آمده است (بهاری، ۱۳۹۳).

۲-۶-۱- فرایند امید درمانی

مرور ادبیات وابسته به امید حاکی از آن است که امید افزایی می‌تواند به نحو احسن با ادغام مداخلات شناختی- رفتاری، روایتی، و راه حل محور دست یافتنی است، و حفظ امید از طریق ادغام نسخه فشرده ای از این مداخلات میسر است. ‌بنابرین‏، نظریه امید برای کمک به یاورجویانی در مفهوم سازی اهداف روشن تر، خلق راه های بیشمار برای دستیابی به هدف، بسیج انرژی روانی برای حفظ پیگیری اهداف، و چارچوب سازی موانع لاینحل به عنوان معضلاتی که باید بر آن ها چیره شد، طراحی شده است. رابطه درمانی امید بخش این مؤلفه‌ های امید را تسهیل می‌کند (جمالزاده و گلزاری، ۱۳۹۳). تغییر در امید در سطح ( ظاهر) روی نمی دهد بلکه در تصور عمیق از خود به عنوان موجودی که قادر است تفکر اراده مند و هدف مدار را افزایش دهد، روی می‌دهد (منوچهری، گلزاری و نیکوزاده، ۱۳۹۴). لوپز و همکارانش (۲۰۰۴) فرایند درمانی امید را در دو مرحله اصلی مطرح کرده‌اند که هر مرحله از دوگام تشکیل می شود. مرحله اول؛ امید سازی یا القای امید است که از طریق امید یابی و تحکیم امید حاصل می شود. مرحله دوم، امید افزایی است که از طریق تسهیل در افزایش امید و ابقای امید صورت می‌گیرد.

۲-۶-۲- مراحل امید درمانی

مرور پیشینه نظری امید حاکی از آن است که امید افزایی به نحو احسن با ادغام مداخلات شناختی- رفتاری، روایتی، و راه حل محور دست یافتنی است و حفظ امید از طریق ادغام نسخه فشرده‌ای از این مداخلات میسر است. ‌بنابرین‏، نظریه امید برای کمک به یاورجویانی در مفهوم سازی اهداف روشن تر، خلق راه های بیشمار برای دستیابی به هدف، بسیج انرژی روانی برای حفظ پیگیری اهداف، و چارچوب سازی موانع لاینحل به عنوان معضلاتی که باید بر آن ها چیره شد، طراحی شده است (جمالزاده و گلزاری، ۱۳۹۳). رابطه درمانی امید بخش این مؤلفه‌‌های امید را تسهیل می‌کند. تغییر در امید در سطح (ظاهر) روی نمی‌دهد بلکه در تصور عمیق از خود به عنوان موجودی که قادر است تفکر اراده مند و هدف مدار را افزایش دهد، روی می‌دهد (منوچهری و همکاران، ۱۳۹۴). لوپز و همکارانش (۲۰۰۴) فرایند درمانی امید را در دو مرحله اصلی مطرح کرده‌اند که هرمرحله از دوگام تشکیل می‌شود. مرحله اول؛ امید سازی یا القای امید است که از طریق امید یابی و تحکیم امید حاصل می‌شود. مرحله دوم، امید افزایی است که از طریق تسهیل در افزایش امید و ابقای امید صورت می‌گیرد. که به طور خلاصه بدین شرح است:

مرحله اول: القای امید/ امید سازی

در این مرحله افراد از طریق رنج کشیدن، ناراحتی، و بینش و بصیرت درباره اینکه اوضاع درست و روبه راه نیست اغلب می‌دانند چه موقع به کمک احتیاج دارند. مراجعان به قدر کافی امید خود را برای دریافت کمک به عنوان یک هدف از درمانگران یا دیگر افراد یاور بسیج می‌کنند. در واقع، مراجعان وقتی پا به مطب درمانگر می‌آورند با خود مقداری امید به همراه می‌آورند. آن ها راه هایی را برای کمک شناسایی می‌کنند و برای رسیدن به اهداف تمدید قوا می‌کنند. درمانگران می‌توانند با کمک به مراجعان امید آن ها رابرای تغییر و بهبودی افزایش دهند تا امیدی را که از قبل داشته اند و قبلا در زندگی شان نشان داده‌اند، پیدا کنند (جمالزاده و گلزاری، ۱۳۹۳). از طریق امید یابی، که با اشاره به امید لازم برای ارائه خدمات درمانی مورد نیاز است، و استفاده از سنجش رسمی و روایت ها تسهیل می‌شود، درمانگران به مراجعان کمک می‌کنند که دیدگاه های مثبت تری را درباره سلامت آتی گسترش دهند و امید خود را بیشتر کرده و جایی را برای خانه امید خویش پیدا کنند. تحکیم امید، تشکیل اتحاد درمانی قوی و روابط بین فردی امیدوارانه یاورجو را در بافت درمانی امید بخشی قرار می‌دهد و به پی ریزی و پی سازی خانه امید مراجعان کمک می‌کند (رییسیان، گلزاری و برجعلی، ۱۳۹۰).

بوردین اتحاد کاری را به عنوان همکاری بین درمانگر و مراجع تعریف کرده که مبتنی بر توافق ‌در مورد اهداف و تکالیف مشاوره و گسترش پیوند و دلبستگی شخصی است. الحاق به امید در درمان معمولاً بر حسب دوست داشتن، اعتمادورزی، و احترام به همدیگر، احساس تعهد دوجانبه، و درک فعالیت بیان می‌شود (بهاری، ۱۳۹۳). به عقیده اسنایدر و همکارانش (۱۹۹۹) امید وقتی جوانه می‌زند که افراد پیوند قوی با یک یا بیش از یک نفر مراقبت کننده برقرار می‌کنند تا احساس کنند بر محیط اطراف کنترل دارند. اتحاد درمانی و ادبیات امید بخش حاکی است که اتحاد امیدوارانه شامل: (۱) مذاکره احترام آمیز درباره اهداف درمانی انعطاف پذیر،

    1. Chung, Kim, Askew, Jones, Cook & Amtmann, ↑

    1. Caboral, Evangelista & Whetsell ↑

    1. Cohn, Fredrickson, Brown, Mikels & Conway, ↑

    1. development ↑

    1. childhood ↑

    1. Adole scence ↑

    1. adulthood ↑

    1. Middle adulthood ↑

    1. Late adulthood ↑

    1. Functional age ↑

    1. Allen ↑

    1. Murphy ↑

    1. Mental age ↑

    1. Emotional control ↑

    1. coping ↑

    1. Wojciak ↑

    1. Social age ↑

    1. Sociobehavioral theories ↑

    1. Disengagement theory ↑

    1. Cumming, E.M & Henry, W.E ↑

    1. Activity theory ↑

    1. Continuity theory ↑

    1. Social invironment theory ↑

    1. Socioemotional selectivity theory ↑

    1. Developmental theory ↑

    1. Epigenetic pirnciple ↑

    1. Psychological cenflict ↑

    1. egointegrity ↑

    1. despair ↑

    1. Loevinger, J. ↑

    1. Jahnson, H.M & Barrer,A. ↑

    1. Levenson, R.W. ↑

    1. Dialectical ideas ↑

    1. American psychiatric Association ↑

    1. Cole & Dendukuri ↑

    1. Arean, P.A, & Ayalen, L. ↑

    1. Buss, E.W. & Pfeiffer,E. ↑

    1. Lopata.H.Z. ↑

    1. Greenberg ↑

    1. Chung, Kim, Askew, Jones, Cook & Amtmann ↑

    1. Yoo, Lee, Lee, Shin, Park, Yoon, & Yu ↑

    1. Sowislo & Orth ↑

    1. Needham, Mezuk, Bareis, Lin, Blackburn, & Epel ↑

    1. Generalized Anxiety ↑

    1. Social Phobia ↑

    1. Simple Phobia ↑

موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت