مهارت‌های ارتباطی، توانایی اختصاصی به شمار می‌آیند. این مهارت‌ها برای ایجاد رابطه ضروری هستند، به طوری که انسان می‌تواند با بهره گرفتن از آن ها در زمان انتقال پیام به شخص دیگر (یعنی همسر به همسر)، به شکلی کامل و کافی عمل کنند، ‌بنابرین‏ درمانگر باید به ارزیابی رفتار بپردازد، یعنی موقعیت‌ها، مهارت‌ها و یا نقصهای مهارتی را که پیوسته به مشکلات ارتباطی زوجها مربوط هستند تعیین کند(برنشتاین؛ ترجمۀ سهرابی، ۱۳۷۷).

ارتباط صحیح کلامی و غیرکلامی اساس یک زندگی زناشویی موفق است. زن و مردی که از داشتن، یک ارتباط صحیح با یکدیگر و دیگر افراد خانواده محروم هستند، دارای نشانه های رفتاری ویژه ای می‌باشند که از جمله آن ها می توان به موارد زیر اشاره کرد: یاس، نومیدی و درماندگی زن یا شوهر، وجود تعارض بین زن و شوهر،داشتن انواع مشکلات در زمینه‌های مالی، جنسی، رفتاری، نرخ پایین تقویت یکدیگرنبود رضایت و خشنودی از زندگی زناشویی شکایت و انتقاد از یکدیگر و غیره که سرانجام سلامت روانی افراد خانواده را مورد تهدید قرار می‌دهد(نوابی نژاد، ۱۳۷۶).

۲-۲۱-پیشینه تحقیقاتی در خصوص ارتباط بین متغیرهای پژوهش:

الف) تحقیقات پیشین در خصوص ارتباط بین مهارت های ارتباطی با رضایت زناشویی

منجزی، شفیع آبادی، سودانی(۱۳۹۱) در پژوهشی تحت عنوان اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی با رویکرد اسلامی بر رضایتمندی زناشویی زوج ها دریافتند، آموزش مهارت های ارتباطی با رویکرد اسلامی بر بهبود رضایت مندی زناشویی زوج ها در پس آزمون و پیگیری مؤثر بوده است.

اسماعیل پور، خواجه، مهدوی(۱۳۸۹) در پژوهشی تحت عنوان نقش باورهای ارتباطی و مهارت‌های ارتباطی در پیش‌بینی رضایت زناشویی دریافتند، مهارت‌های ارتباطی مدت ازدواج و برخی از باورهای ارتباطی از جمله باور افراد به آسان بودن حفظ روابط زناشویی باور به انجام همه کارها با کمک یکدیگر و باور به ارضا کردن همه نیازها می‌توانند به طور قابل ملاحظه ای رضایت زناشویی زوج ها را پیش‌بینی کند.

ابراهیمی، جان بزرگی(۱۳۸۷) در پژوهش خود تحت عنوان رابطه مهارت های ارتباطی و رضایت زناشویی دریافتند، همبستگی معنادار بین مهارت های ارتباطی و رضایت زناشویی وجود دارد. ‌بنابرین‏ هرچه مهارت های ارتباطی افزایش یابد رضایت زناشویی نیز افزایش می‌یابد.

رضازاده (۱۳۸۷) در پژوهش خود تحت عنوان رابطه مهارت های ارتباطی و سازگاری زناشویی در دانشجویان دریافتند، بین مهارت های ارتباطی زوجین همبستگی معنادار وجود دارد. همچنین میزان سازگاری زناشویی زوج های دارای مهارت های ارتباطی قوی به طور معنادار بیشتر از زوج های دارای مهارت های ارتباطی ضعیف بود.

درمطالعه ی حاجی ابول زاده(۱۳۸۱)نشان داده است که آموزش مهارت‌های ارتباطی موجب افزایش رضایت، سازگاری،همبستگی وتوافق زناشویی شده و ابراز محبت بین آن ها را افزایش می‌دهد.

درمطالعه ی جعفری هرندی (۱۳۸۱) نشان داده است آموزش مهارت‌های ارتباطی باعث بهبودکیفیت ارتباطی همسران شده و در نتیجه، رضایت آنان را در زندگی افزایش داده است همچنین، با توجه به تحقیق که در بالا ذکر شد، از آنجا که آموزش مهارت‌های ارتباطی سبب کاهش تعارض های زناشویی شده ‌بنابرین‏، احتمالا این کاهش تعارض سبب افزایش رضایت زناشویی شده است.

پاتاکی و فینکل[۷۶](۲۰۱۰) بهترین راه برای افزایش رضایت زناشویی را استفاده از هنجارهای اجتماعی، مهارت ارتباطی و انعطاف پذیری در خواسته ها عنوان کرده‌اند.

لاورنسی، پدرسون، باندی، باری ، بروک (۲۰۰۸) یادگیری مهارت های ارتباطی، رویکردهای انطباق پذیری و مهارت مقابله با استرس و آسیب اجتماعی را مهمترین عامل در رضایت زناشویی می دانند.نتایج نشان داد، مشارکت هر یک از زوجها در یادگیری مهارت ارتباطی به افزایش رضایت زناشویی منجر می شود.

هانسون و لنبلند[۷۷](۲۰۰۶) به زوجینی که در تعاملات با هم مشکل داشتند،علائم روانپزشکی نشان داده و از زندگی زناشویی خود ناراضی بودند، مهارت‌های ارتباطی و حل تعارض را آموزش دادند نتایج نشان داد که این آموزش‌ها باعث بهبود ویژه ای در روابط زوجین و توانایی کنار آمدن با مشکلات و سلامت روان آن ها شده بود.

گاتمن و کارکوف[۷۸](۱۹۸۹) دریافتند که رفتار کلامی مثبت در همسران، به صورت همزمان با رضایت زناشویی رابطه دارد(به نقل از اسکیلینگ[۷۹]،۲۰۰۳).

در همین راستا (کریستنسون، لایر، هوی[۸۰]،۱۹۹۳ به نقل از اسکلینگ و باکوم[۸۱]،۲۰۰۳) دریافتند که رفتارهای ارتباطی مثبت همسران، با رضایت زناشویی، رابطۀ همزمان دارد.

میلر، کاگلین و هوستن[۸۲](۲۰۰۰) تحقیقات نشان می‌دهد کسانی که ارتباطاتی باز دارند، تمایل دارند که خانواده ای داشته باشند که در آن اعضاء دارای ارتباطات باز رضایتمندانه باشند.

ناکوتری و راجرز[۸۳](۱۹۹۵) داشتن یا نداشتن مهارت‌های ارتباطی را بر وضعیت رضایت زناشویی مؤثر می دانند. وجود ارتباطاتی که فاقد شرایط لازم است، چگونگی روابط مبهم و یا روابط مشروط، زمینه‌های ناسازگاری را در بین زوجین تشدید می‌کند(به نقل از احسانی،۱۳۸۵).

مارکمن[۸۴](۱۹۹۳) درتحقیقات خود نشان داد که آموزش مهارت‌های ارتباطی باعث رضایتمندی زناشویی است.

برلسن[۸۵] (۱۹۹۲) در پژوهش خود، مهارت‌های ارتباطی ۶۰ زوج رامقایسه کرد و چنین استنتاج نمود که افراد دارای مهارت های ارتباطی بالا، بیشتر از افراد دارای مهارت های ارتباطی پایین از روابط بین فردی نزدیک رضایت داشته اند.

ب) تحقیقات پیشین در خصوص ارتباط بین مسائل جنسی با رضایت زناشویی

موحد ‌و عزیزی (۱۳۹۰) در پژوهشی تحت عنوان رابطه رضایت مندی جنسی زنان و تعارضات میان همسران دریافتند رابطه معکوس و معنی داری بین رضایت مندی جنسی زنان و تعارضات میان همسران وجود دارد.

صادقی و سامانی (۱۳۹۰) در پژوهشی تحت عنوان مؤلفه‌ های روابط جنسی از یک دیدگاه اخلاقی دریافتند، ۳ فاکتور به عنوان راه حل وجود دارد. اجازه برای برقراری رابطه جنسی-رضایت جنسی-تمایل جنسی این فاکتورها دارای روابط مثبت معنا داری با رضایت زناشویی و روابط منفی معناداری با اختلافات زناشویی دارند.

موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت