ج- عملکرد هیئت مدیره

انتظار می رود یک هیئت مدیره با نفوذ و معتبر حجم بالایی از معاملات را انجام دهد و در فعالیت های مخاطره آمیز مشارکت کند و همواره ریسک پذیری زیادی داشته باشد . تحقیقات تصدیق می‌کنند بازده مورد انتظار هر سرمایه گذاری با سطح ریسک آن رابطه بنیادی و اساسی دارد ، به طوری که زمانی یک طرح با ریسک بالا قابل قبول است که بازده پیش‌بینی شده آن نیز ، بسیار بالا باشد . ‌بنابرین‏ بین ریسک و بازده رابطه مستقیم وجود دارد . مدیران با نفوذی که در طرح های مخاطره آمیز سرمایه گذاری می‌کنند بازده بالایی را پیش‌بینی می نمایند و انتظار می رود عملکرد ( بازده ) بالاتری را نیز نسبت به سایر شرکت های رقیب موجود در صنعت داشته باشند . لذا در این تحقیق جهت بررسی عملکرد هیئت مدیره به عنوان یکی از عوامل ایجاد اعتبار ، از بازده دارایی های^[۱۸] آن شرکت استفاده شده است . بازده مثبت نشانگر عملکرد مطلوب و بازده منفی دارایی ها بیانگر ناکارآمدی عملکرد هیئت مدیره شرکت است.

۴-۴-سابقه عملکرد شرکت‌ها:

پیش از آنکه به بررسی سابقه عملکرد شرکت­ها بپردازیم، جادارد تا تعریفی از عملکرد ارائه نماییم. مروری بر فرهنگ‌های لغات نشان دهنده تنوع معانی واژه “عملکرد” است. به نظر می‌رسد منطقی است که ابتدا لیستی از تمام این معانی ضمنی ارائه شود و از تجمیع آن ها بتوان یک تعریف قابل استفاده برای عملکرد ارائه داد:

– عملکرد، انجام دادن چیزی است با یک قصد و نیت خاص (مثلاً ایجاد ارزش).

– عملکرد، نتیجه یک عمل است (ارزش قابل اندازه‌گیری ایجاد می‌شود).

– عملکرد، مقایسه نتایج با چند الگو یا مرجع انتخاب شده یا تحمیل شده داخلی یا خارجی است.

– عملکرد، نتایج مقایسه با انتظارات است. و …

‌بنابرین‏ می‌توان گفت که عملکرد هم به عمل، هم به نتیجه عمل اشاره دارد. به عبارت دیگر، عملکرد به عنوان عمل امروز که مقدمه تولید مقدار مشخصی از ارزش خروجی فرداست، تعریف می‌شود.

با توجه به اینکه عملکرد یه واژه کلی است، برای آنکه بتوانیم آن را بسنجیم، چند متغیر را که با عملکرد شرکت مرتبط هستند در نظر گرفته­ایم. بدیهی است که این متغیرها تنها چند متغیر از بین خیل نامحدود متغیرهایی است که با توجه به آن ها ‌می‌توان عملکرد شرکت را اندازه ­گیری کرد. این متغیرها عبارتند از:

– اندازه شرکت:

یکی از ویژگی‌های شرکت‌ها، که بر ساختار مالی آن ها تاثیر دارد، اندازه شرکت است. شرکت‌های بزرگ ممکن است انگیزه کمتری برای مدیریت سود داشته باشند زیرا آن ها مورد بررسی و موشکافی بیشتری از سوی تحلیل‌گران و سرمایه‌گذاران قرار می‌گیرند. با این حال ممکن است اقلام تعهدی اختیاری بیشتری نسبت به شرکت‌های کوچکتر داشته باشند و در نتیجه به احتمال زیاد در مدیریت سود شرکت می‌کنند (چن و همکاران، ۲۰۱۰ ). واتس و زیمرمن (۱۹۷۸) بیان می‌کنند که شرکت‌های با اندازه بزرگتر از نظر سیاسی حساس تر هستند و به احتمال زیاد بیشتر در معرض توجه سیاسی قرار می‌گیرند. به عبارت دیگر شرکت‌های بزرگتر برای کاهش هزینه های سیاسی و حساسیت‌های سیاسی تمایل دارند که درآمدهای خود را کاهش دهند. از سوی دیگر هلند و جکسون (۲۰۰۴) استدلال می‌کنند که شرکت‌های بزرگ از آن جا که توسط تحلیل‌گران، سرمایه‌گذاران و ناظران مورد توجه قرار می‌گیرند از مدیریت سود اجتناب می‌کنند.

زیان شرکت:

اغلب شرکت­ها، خصوصاًً شرکت­های پذیرفته­شده در بورس اوراق بهادار تهران، برای آنکه همواره سهام‌داران خود را راضی نگه دارند ناچار به شناسایی سود هستند. هاین (۱۹۹۵) با طرح این سوال که “آیا مدیران اجرایی شرکت ها، سودشان را در راستای اجتناب از ارائه گزارش زیان دستکاری می نمایند؟” سود ارائه ­شده از سوی شرکت­ها را به چالش می­کشد.